جداسازی دانه‌ها بر اساس اندازه و چگالی

عموم قهوه‌های باکیفیت از دستگاهی عبور می‌کنند که آن‌ها را طبق اندازه و چگالی مرتب‌سازی می‌کند و همه‌ی موارد اضافه از جمله: سنگ‌ریزه‌ها، شاخ‌ و برگ و بقایای دیگر باقی مانده روی دانه را جدا‌می‌کند.

برای جداسازی، ابتدا دستگاه باد ایجاد می‌کند با این‌کار، دانه‌های سنگین‌تر و بزرگتر درون نزدیکترین سطل به منبع هوا می‌افتند. سبکترین دانه‌ها (احتمالا معیوب‌ها) به دورترین سطل می‌روند. دستگاه‌های دیگر، دانه‌ها را از الک‌های متفاوتی عبور می‌دهند تا طبق اندازه آن‌ها را مرتب کنند. دستگاه پیرفته‌ی دیگری هم به نام جداکننده‌ی گرانشی وجود دارد که به‌طور زاویه‌راز دانه‌ها را روی میز می‌چرخاند و به‌این تریب دانه‌های بزگتر در یک سمت، و کوچکترها در سمت دیگر جمع‌می‌شوند.

جداسازی دانه‌ها براساس رنگ

مرحله‌ی آخر مرتب‌سازی دانه‌ها، جدا کردن دانه‌های معیوب و بی‌کیفیت از دیگران است که این‌کار با توجه به رنگ دانه‌ها انجام‌می‌گیرد.( اگر در مرحله‌ی قبل جا‌افتاده باشند از این مرحله نمی‌توانند عبور کنند.) اما این مرحله دقت بسیار بالایی می‌خواهد که آن را به سخت‌ترین مرحله‌ی مرتب‌سازی تبدیل کرده‌است.

اما به دودلیل بسیار مهم، عموما در صنعت قهوه از این دستگاه‌ها استفاده نمی‌شود. اولا، هزینه‌ی بالای این دستگاه‌ها و تکنسینی که با آن کارکند، هولناک است. دوما، شاید برای ما شهرنشینان دیدن صحنه‌هایی که هزاران زن و پسر جوان درحال جداسازی دانه‌ها هستند، خیلی جالب و قابل درک نباشد اما باید درنظر داشته‌باشیم که این صنعت، باعث کار‌آفرینی برای عده‌ی زیادی در این مناطق محروم شده‌است و جایگزینی نیروی انسانی با اینگونه دستگاه‌ها، ضرر زیادی به اقتصاد این نواحی می‌زند.

از سوی دیگر، دستگاه‌های تحصصی تشخیص رنگ برای تولیدکنندگانی که استاندارهای بالاتری دارند و دست‌مزدهای بیشتری به کارمندان می‌دهند، یک امر ضروری است. مثلا در برزیل و هاوایی، که ممکن است تصور کنید خیلی هم مرفه نیستند، مردم مناطق اصلی پرورش قهوه بسیار مرفه هستند و سرانه‌ی درآمدشان با برخی از کشورهای اروپایی رقابت می‌کند.

در سمت دیگر ماجرا، کشورهایی مثل یمن قرارمی‌گیرند که از هیچ‌گونه دستگاهی استفاده نمی‌کنند و کل کار با نیروی انسانی‌است. پس می‌توان گفت هر روش طبق منطقه‌ی کشت دانه، مزیت‌ها و معابت خاص خود را دارد.